Vanochtend kwam ik weer zo stijf als een plank uit mijn bed en dan moet ik me even loslopen in het bos. Het is toch wonderbaarlijk dat iets hards als een boom mijn nek laat ontspannen en iets zachts als een kussen niet. Ik begrijp daar niets van. Wat ik ook niet begrijp is hoe die Engelsen nou iets, wat bovenaan in bed ligt een Pil-Low noemen. Waar komt dat in godsnaam vandaan. Liggen die lui soms andersom in bed. Dat ze soms links liggen, dat kan ik vatten. Een Pil-left zou ik wel logisch vinden, maar hoe doen ze dat dat dan met zijn tweeën? Spoonetje, spoonetje op een Pil-Left? Het is werkelijk ‘not to comprehend’. En dat stukje Pil, zou dat een medicinale verwijzing zijn?
Wij continentale Europeanen zijn zoveel duidelijker in onze taal. In het Nederlands is het ‘Kussen’ een zeer functionele aanduiding van het voorwerp in kwestie, activiteit gericht. In het Frans wordt er gesproken over een ‘Oreiller’ (zeg: oor-el-jee). Ook dat is helder. De Fransen kiezen meer voor de lichamelijke verbinding met het voorwerp, typisch Frans. In het Duits is het ‘das Kissen’. Ganz klar! Je weet bij Duitsers overduidelijk waar je aan toe bent.
Dat zouden onze Angelsaksische vrienden zo kunnen overnemen.
'My dear, can you give me the kissing?'
Dat zou een mooie geste zijn. Na een breuk, moet je met kleine bewegingen weer bij elkaar komen. Mijn voorstel is dan ook, dat de Britten beginnen met alle ‘Pillows’ uit het raam te gooien en bij de lokale IKEA massaal nieuwe ‘Kissings’ in te slaan, voor al hun bedden. Dan beloven wij elkaar hier, vaker lekker ‘Dear’ te noemen, want dat hebben zij weer veel beter verwoord. Laat dat het begin zijn van een grandioze ‘Brentree’: een nieuwe Brits- Europese boom. Ik wandel nog even verder en hoor Rick Ashley in mijn hoofd. BRITPOP uit de 80's en een product van Stock, Aitken en Waterman.