Ik heb een oudere cabrio. Het is een 'young timer'. Ik rij naar Utrecht om een aantal studenten te inspireren. Onderweg neem ik een boterham met pindakaas en sambal, een slok water, maar geen koffie. Mijn thermosbeker is onvindbaar.Ik ben ‘m vergeten. Waarschijnlijk staat hij nog op de hoek van het aanrecht Ik bel mijn boezemvriend. Die bel ik altijd, wanneer ik in de problemen zit. Ik bel hem regelmatig.
‘Hoe is het?’
‘Gister had ik geen beste dag.’
‘Oh, had je een dag zonder, ‘un jour sans’.’
‘Nou, meer ‘un jour de vagina’.’
Ondertussen kom ik aan en parkeer. Hij kletst verder, ik open de achterklep Ik kijk op het dak en zie de thermosbeker op het dak liggen. Hoe is dat in godsnaam mogelijk? Het is een rit van dertig kilometer van onze boerderij naar het centrum van Utrecht. De tocht voert over een landweg met kuilen, over binnenwegen met drempels en over de A28 met meer dan honderd kilometer per uur. De beker is gewoon blijven liggen. In geuren en kleuren deel ik met iedereen het verhaal. Tijdens een les ‘Succes’ roep ik:
‘Maar jongens, als dit kan, dan….’
‘…dan is alles mogelijk, meneer.’
De studenten responderen geïnspireerd in koor. Het wonder doet gelijk zijn werk. Een medespreker die over financieel management vertelt, probeert het rationeel te verklaren. Hij is een man met veel kennis.
‘Ja, het komt natuurlijk omdat jij een ‘soft top’ hebt. Daar zit meestal een kuiltje in. De neerwaartse druk doet dan de rest.’
De rest van de dag houdt het wonder iedereen in zijn macht. Het geloof erin groeit. Ik blijf het het voeden. Op de weg terug bel ik mijn lief en vertel haar over het wonder.
‘Schatje, je gelooft het nooit, mijn thermosbeker heeft de hele weg op mijn dak gelegen. Waarschijnlijk op het het oor dat haaks op de rijrichting heeft gelegen in een kuiltje. Ja, dat moet het zijn. Kun je je voorstellen hoe klein de kans is dat dat zo blijft liggen. Ik denk dat we binnenkort weer eens een staatslot moet kopen. Weet je wat ik trouwens, niet begrijp?’
‘Nou?’
‘Waarom niemand wat heeft aangegeven? Geen groot licht, geen handgebaar, niets. Vorige week kreeg ik onderweg naar Amsterdam op de A12 nog vier duimpjes en een paar knipperlichten van een motorrijder. Alleen maar omdat ik met de kap open reed. Nu heb ik een beker op dak liggen en is er geen enkele reactie.’
‘Maar, vanochtend had je toch ook al de kap open? Die beker is gewoon ingerold toen je het dak opende en weer uitgerold, toen je parkeerde.’
‘Dus er is geen wonder?’
‘Jawel, je bent zelf een wonder. Je hebt het niet alleen zelf de hele dag geloofd. Je hebt zelfs een hele school erin laten geloven.’
‘Mmm, zeg, wist jij dat Jezus Christus ooit één brood verdeelde onder duizenden mensen. Iedereen kreeg een korrel en ’s avonds hadden ze allemaal nog honger.’
‘Vergelijk je jezelf nou met Jezus Christus?’
‘Ik zou niet durven. Tot zo. Ik ben er bijna.’
Later op de avond ben ik nog een stuk gaan fietsen. Na een paar kilometer zag ik dat ik mijn bidonhouder leeg was en thuis aangekomen de hoek van het aanrecht ook. Het was een witte plastic fles met een blauwe dop. Op de zijkant stond‘Bullet Sports’. Ik heb er verder over gezwegen.
PS
'...Dit is werkelijk een heel mooi concert. Daarbij ben ik fan van albums op vinyl, dus als je 'm wil hebben is hier een link
(Voor de goede orde, ik krijg hier 2,5% commissie over, een schijntje voor de schoonheid.)
Je kan ook mijn meest recente boek Chemische Binding gesigneerd kopen in de winkel op deze website
of een 'gewone' een kale versie via bol.com.
Kijk maar wat goed voelt...'
- Maurice -